erol anar

Ramazan gibi prototiplerin esas problemi, insanları birer insan olarak değil, bir çıkar aracı olarak görmeleridir. Bunlar hayatın tek amacının karnını doyurmak ve artarsa da üste para biriktirmek olduğunu düşünürler, hırsla para elde etmek için her şeyi yapabilecek kapasitede insanlardır. Çünkü onlara öyle öğretilmiş, bunlar köylü kurnazları. Ama her köylü böyle değil; bu yoksulluktan da kaynaklanmıyor. Bu aslında karakter yoksulluğudur, çünkü yoksulların hepsi de böyle değil.

Devamını okuyunuz...

Ertesi gün ada bardayım yine, bir kutu meşrubat istedim Ramazan’dan, baktım bardak ile getirdi meşrubatı bana. İki litrelik pet şişeyi açıp, oradan isteyenlere bardak bardak veriyorlarmış onu fark ettim o an. Bir yudum aldım koladan tükürdüm, çıkardım ağzımdan. Şerbet gibiydi, şişenin sonunu koymuş.

Devamını okuyunuz...

Tam Dostoyevskilik sefil, aşağılık, gücün, paranın karşısında eğilip bükülen tipler. Tabii ki tüm garsonlar öyle değildir. Ama benim orada tanıdıklarımın çoğu böyleydi.
Ama gözlemlemeye devam ediyordum onları.

Devamını okuyunuz...

”Ya senin gibi entelektüel postacı görmedim. Sanattan edebiyattan, şiirden, felsefeden, politikadan, müzikten vs… her şeyden konuşabiliyorum seninle. Çok mutluyum. Okul çok sıkıcı, insanlar hep derslerden, havadan sudan, eften püften şeylerden konuşuyor. Ben onlardan çok olgunum. Kafama göre biri yok sınıfta. ”

Devamını okuyunuz...