Hayatım boyunca düzenli olmayı, kalıplara uymayı hiç sevmedim. Haksızlığa boyun eğmedim, konuşmam gereken yerde susmadım. Ne devletin karşısında sustum, ne de kişilerin. Hep kaosu ve düzensizliği sevdim, bir şeylerin aksamasını istedim. Hep anarşist bir yanım oldu. Bu yüzden sevmedim ABD, Kanada ve Avrupa ülkelerini, Anglo-Sakson kültüre yabancı kaldım hep. İçim hiçbir zaman ısınmadı oralara.
Tozlu yollar olmalı benim yaşayacağım yerde, otobüs hep geç gelmeli, bazen randevusuna geç gidebilmeli insan, zaman zaman kırmızı ışıkta geçebilmeli karşıya. Bazen devrilmiş bir çöp kutusu görmeliyim yolun kenarında. Sokakta başıboş kediler, köpekler olmalı. Ve insanlar durup dururken ağlayabilmeli ve hemen ardından ağız dolusu gülebilmeli. Ve yaşayacağım yer o kadar küçük bir yer olmalı ki, en büyük atlasta bile yeri olmamalı.
Erol Anar
“Sen”, Chiviyazıları Yayınevi, İstanbul, 2003, s. 156-157.
