Ah insanlar… Yarışmaya bayılır onlar. Hepsinin nedeni Adler’in ortaya koyduğu gibi, aşağılık kompleksi ve üstünlük eğilimidir. Aslında birer zavallılar. O yüzden yarışmak istiyorlar. Geçemedikleri olduğunda itaat edip boyunlarını uzatırlar sessizce, eğer birini geçerlerse sidik yarışında onu ezip yok etmeden rahat edemezler. İnsan ilişkilerinde problem yaşamak istemiyorsanız, hiç kimseyi -belki sevdikleriniz hariç, (onlar da ısırır zaman zaman)- sizi ısıracak mesafeye yaklaştırmayın. Isırmaya bayılır onlar, iğnelemeye, ezmeye, ima etmeye…
İkili ilişkiler çok karmaşıktır, işte bu karmaşa bizi boğar. İlişkinin ipleri boğazımıza dolanır zor nefes alırız. Bazen nefes bile alamaz, boğuluruz. Sevdiğinin ısırığına tahammül eder de insan, başkaları tarafından her an her yerde ısırılmaya isyan eder zaman zaman. Çoğu zaman ise, itaat eder, ısıran kendisinden daha güçlüyse. Isırılan insan, kendisini ısıran güçlüyü değil de, kendisinden daha güçsüzü ısırarak mutlu olur. Üzerinde iktidar kurulanın da, üzerinde iktidar kuracağı bir kimse vardır. İnsan olmazsa, hayvanlar üzerinde iktidar kurar.
Bukowski uzaktan bir bakıp topluma şöyle demişti: “Ne sirk! Hepimiz öleceğiz.” Haklıydı.
Ben ise biraz uzaktan baktığımda topluma şöyle diyorum: Ne orman ama. Hayvanların ormanından bin kat daha vahşi ve acımasız…
Erol Anar
25 Mayıs 2018
Paraná-Brezilya
