Otuz yıldır yazıyorum; ilk yazım İstanbul’da 1987 yılında bir dergide yayınlanmıştı. Bu süre içerisinde çeşitli dillerde gazetelerde, dergilerde, internet ortamında ve ülkelerde makalelerim yayınlandı.
Yazı, bir tablo gibidir. Renkleri yan yana getirmek ustalık ister, aynı şekilde son rötuşları bir sanatçı titizliǧiyle yapmak gerekir.
Ve okumak, bir yazıp yüz okumak. Bu otuz yılda öǧrendiǧim şeylerden birisi de, yazıyı bitirdikten sonra demlenmeye bırakmaktır bir süre. Yazı da, tıpkı leziz bir çay demler gibi, beklemelidir bir süre. Kelimeler aǧır aǧır çökmelidir aşaǧıya doǧru öz anlamlarını bularak. Daha sonra tekrar ona bakmak ve son rötuşları yapmak gereklidir.
Yine öǧrendiǧim diǧer bir şey, yazıyı hemen sabırsızlıkla koşarak yayınlamak deǧil, sabırla beklemektir yazının olgunlaşacaǧı, demleneceǧi anı. Bu yüzden bazı yazılarımı yayınlamadan önce, 3-4 ay beklettiǧim oluyor. Daha az, ama öz yazıyorum.
Yapmaya çalıştıǧım tek şey kendi özgün stilimi oluşturmaktır. İnsanlar yazıyı okudukları zaman, nasıl Van Gogh’un hiç bilmedikleri bir tablosunu gördüklerinde onun yapıtı olduǧunu biliyorlarsa, yazımı okuduklarında da, bunun benim yazım olduǧunu anlamalarını istiyorum, bunun için uǧraşıyorum. Kendi stilimi yapabildiǧim ölçüde oluşturdum. Ama bu kuşkusuz statik bir süreç deǧil, yazdıkça deǧişiyor ve gelişiyor.
***
İkincisi okunup geçilecek güncel yazılar deǧil, direkt olarak kendi hayatıma etki yapabilecek yazılar yazmaya çalışıyorum yapabildiǧim ölçüde. Okuyanların bazıları da bundan etkileniyor elbette, ister istemez. Bunun etkili olduǧunu görüyorum yavaş yavaş. Yazılarımdan da etkilenerek, kendi hayatlarına yön vermeye çalışan okurlarımın olduǧunu öǧrendikçe şaşırıyorum. Örneǧin son yazılarımdan birisinde her gün düzenli olarak 125 sayfa kitap okuduǧumu yazmıştım, bazı okurlarım yazımı okuduktan sonra her gün 100 sayfa kitap okumaya başladıklarını yazdılar bana, sevindim. İnsanları olumlu yönde etkilemek güzel bir şey.
Daha önce de belirttiǧim gibi, yazmak için yazmıyorum. Kendimi deǧiştirmek, geliştirmek için yazıyorum. Hedefim başkalarını deǧiştirmek deǧil, çünkü biliyorum ki, başkasını deǧiştirmeye hedeflenen insan, kendisini geliştirmekten, deǧiştirmekten, dönüştürmekten aciz insandır.
Bir takım sözcük oyunları, imgeler ile oynamak çok ilgi alanımda olmadı benim. Kuşkusuz bu da yazın sanatına dahildir. Ama benim için önemli olan, kendi sözümü yalın ama kelimelere derinlik katarak, özgün bir şekilde dillendirmektir. Çünkü büyük klasik yazarların dili yalındır; imgelerle, sözcüklerle oynamaz onlar. Onlardan öǧrendiǧim ve hayata geçirmeye çalıştıǧım bir şeydir yalınlık. Aslında Bukowski, “Yalınlık, işte aradıǧımız tek şey buydu.” derken haklıydı. Picasso örneǧinde görüldüǧü gibi, sanat da en yalın haline ulaştıǧında, en etkili formuna ulaşmış oluyor bence. Oraya ulaşmak elbette kolay deǧil, yıllara uzanan bir çaba gerektiriyor. Asıl zor olan, herkesin her zaman kullandıǧı yalın kelimeleri alarak onlara derinlik verebilmektir. Basit deǧil, ama derin olabilmektir zor olan.
***
Yazılarımın temelini “sorgulama” teşkil eder yıllardır. Bu hem özsorgulama, hem de sistem ve toplum sorgulamasıdır. “Sorgulanmayan hayat, yaşanmaya deǧmez.” derler ya, işte benim için de bir yazar olarak, sorgulamayan yazı okunmaya deǧmez.
Eskiden gazetelere, dergilere yazardım. Şimdi internette yayınlıyorum yazdıklarımı. Artık gazeteye, dergiye ya da internete yazmanın bir farkı yok; çünkü gazeteler, dergiler de internette artık. Yalnızca okur sayıları deǧişir belki. İnternetin avantajı, yazınızı yayınladıǧınız anda, dünyanın dört bir yanındaki okura ulaşabilme gücüdür. Ve de yazınızın sonsuza kadar ulaşabilme şansı var.
***
Facebook’taki, Googleplus’taki topluluklarda İspanyolca, İtalyanca, Portekizce yazılarımı da paylașıyorum. Latin Amerikalı ve İtalyan, Portekizli okurlarım da var beni takip eden. Brezilya’da zaman içerisinde beni takip eden okurlar edindim. Bazı gazetelere yazıyorum burada.
En güzeli de, çok ünlü ve tanınmış bir yazar olmamama karşın, otuz yıllık yazın serüvenimde beni takip eden okurlarım olduǧunu bilmektir.
Erol Anar
Santa Catarina-Brezilya
Eylül 2016- Şubat 2017
