bulmak yitirmekse
bulduğumda yitireceğim seni
hiç görmek istememem
bu yüzdendir fadime
yaşamı anlamlandıran bir imgesin sen
fadime
yıkarken azgın insansılar
kan çukurlarında günahlarını
bir fotoğraftan bana bakan yüzünü
bir tuvale astım geçenlerde
oradan bakıyorsun artık bana
dizboyu hüzün ve acı bahçesinden
gözlerinden yanan ateş
bir hüzünü eritiyor fadime
dudaklarından mavi kahkahalar atarken
bir beyaz güvercin
hüzünle ayakta durabilen bir fetişsin
sen artık
hiç görmek istemiyorum fadime seni
dolaşmak dokunmak ya da koklamak
içimdeki seni yazdığım resim
ve yaptığım şiirle öldürdüm
sen artık 35×50 bir tuvale hapsedilmiş
bir imgesin fadime
senin için yazdığım resim
yaptığım şiir
merhaba ve hoşça kal fadime
sen artık fadime değilsin
belki bir gün yine yazarım sana
bir katil şefkatini taşıyan
kirli beyaz bir manifesto
erol anar
8 haziran 1995, ankara
krallar ve soytarılar, yurt yayınevi, 1996, ankara, s. 25-26.
